ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

   Τα παρακάτω έγραψε η μεγαλύτερη επαρχιακή εφημερίδα της Ελλάδας χωρίς να προσθέσει κάτι διαφορετικό απ'  ότι ο ίδιος με τη γλώσσα της αλήθειας είπα.

Λέω ακόμα στους αναγνώστες μου ότι στο melivoia. blogpost πέραν από τον Ζωγράφο Αντώνη Γιάγκο, αρκετά έγραψαν: 

Ο Μελιβοιώτης φιλόλογος Οδυσσέας Τσιντζιράκος, Ο χωριανός μας Γιάννης Γάλλος του Στεφάνου, που πολλές από τις φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν μου τις είχε δώσει ο ίδιος, και αρκετά έγραψε και ο γιος μου Οδυσσέας . Από έλλειψη χώρου της εφημερίδας δεν αναφέρθηκαν και αυτοί ως και αρκετές άλλες φωτογραφίες που έδωσα.

   Πάντως μπορώ να πω ότι η εφημερίδα μας η ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ έγραψε αρκετά για την ιστοσελίδα μας. Ας ευχηθούμε να γράφει τόσα και περισσότερα και για τις άλλες περιοχές της Θεσσαλίας. 

Του Δημήτρη Βάλλα

Όπου υπάρχει κάτι, ακόμα και το πιο ασήμαντο, στην ευρύτερη περιοχή της ορεινής Μελί Βοίας - και όχι μόνο- είναι σχεδόν αδύνατο να μην τον βρεις μπρο­στά σου...

Ζωσμένος με μια βιντεοκάμερα, ή κουβα­λώντας μια φωτογραφική μηχανή στις πλάτες και στην τσέπη κάποιο αναλογικό κασετοφωνάκι καλού - κακού, μην και μπλοκάρουν τα... ψηφιακά «εργαλεία»!

Ακούραστος και παντός καιρού έχει κινδυ­νεύσει ακόμα να χαρακτηριστεί και γραφικός καθώς καταγράφει τα πάντα και διεισδύει παντού. Επιμένοντας όμως τελικά τα    έχει καταφέρει μαζεύοντας πάνω από 6.000 ανέκδοτες φωτογραφίες από την περιοχή που χρονολογούν­ται από το 1904 ακόμα να καταγρά­ψει πάνω από 200 συμβάντα σε βιντεοκασέτες και να συγκεντρώσει εκατοντάδες κασέτες μαγνητοφώ­νου με ηχογραφήσεις ανθρώπων που έγραψαν τοπική ιστορία και που πλέον έφυγαν από τη ζωή. 0 ίδιος είναι ο πρώτος μπλόγκερ στην περιοχή με κεντρικό blog τo www. melivoia.blogspot.com που το ξε­κίνησε από το 2009 και όπου σε ψηφιακή μορφή αυτή τη φορά ανεβάζει το υλικό με τις καταγραφές του...

Νίκος Τσιντσιράκος, λοιπόν, ο Μελιβοιώτης μπλόγκερ και λαογράφος ερευνητής και ας δούμε πώς ένας μηχανικός του ΤΕΙ που ερ­γάζεται στον ΕΟΠΥΥ, πήρε αυτόν τον... δρό­μο!

ΕΝΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«Σ’ ευχαριστώ στ’ αλήθεια που μου δίνεις τη δυνατότητα μέσω της μεγαλύτερης επαρ­χιακής εφημερίδας της Ελλάδας να πω δυο λόγια που μπορεί να φανούν χρήσιμα σε κά­ποιους», θα μας πει ο Νίκος και συνεχίζει χω­ρίς σχεδόν να πάρει ανάσα: «Το www.melivoia.blogspot.gr έγινε κατά κύριο λόγο για να προσφέρει κάποια βοήθεια στους Μελιβοιώτες, καταγράφοντας την ιστορία της.

Επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται πρέπει όλοι να τη γνωρίζουμε, διαβάζοντας οτιδή­ποτε γι’ αυτήν και περισσότερο μέσα από εφη­μερίδες και καλύτερα από τις ντόπιες όπως είναι η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και άλλες.

Όσο περισσότερο ενημερωμένος είναι κα­νείς για την ιστορία της περιοχής του τόσο λιγότερα λάθη στη ζωή του θα κάνει.

   Αλλά και την ιστορία της κάθε γειτονικής οικογένειας αν κάπως γνωρίζει, πάλι τα λάθη του θα γίνονται λιγότερα.

   Κάθε οικογένεια έχει την ιστορία της. θέλω όλα όσα γνωρίζουν οι χωριανοί μου για την περιοχή μας να είναι καταγεγραμμένα και τίποτα να μην χαθεί. Κάθε άνθρωπος που φεύγει από τη ζωή και δεν έχει αφήσει κάτι πίσω του από αυτά που γνωρίζει, για μένα είναι μια μεγάλη απώ­λεια. Σήμερα δίνεται η δυ­νατότητα σε όλους ανεξαι­ρέτως τους ανθρώπους που θέλουν να μείνει κάτι για την ιστορία να κα­τασκευάσουν μία ιστοσελίδα και να γράφουν ό,τι ιστορικό και αληθινό βλέπουν.

   Σε κάθε χωριό και πόλη πρέπει να υπάρχουν το λιγότερο δυο ιστοσελίδες που να γράφουν για την περιοχή τους και η λέξη «δυο» έχει τη σημασία της.

   Έχω ζητήσει βοήθεια από αρκετούς, και όλοι τους κάτι είχαν να πουν για τον τόπο μας και την περιοχή μας. Αρκετοί είναι αυτοί που με κάλεσαν και στο σπίτι τους και μου έδωσαν φωτογραφίες και άλλο υλικό που έβαλα στο scanner και αρκετά τοποθέτησα στην ιστο- σελίδα.

   Από το 1994 που άρχισα να μαγνητοφωνώ, άκουσα και σχόλια όχι και τόσο καλά για μένα, που ορισμένοι νομίζοντας ότι είχαν την εξυ­πνάδα με το μέρος τους το βροντοφώναζαν κιόλας, το υπέμενα και αυτό και είδα ότι αυτοί, αργότερα, μου είπαν περισσότερες ιστορίες από αρκετούς άλλους και μου έφεραν και φω­τογραφικό υλικό στο καφενείο που βρισκό­μασταν ή με καλούσαν στο σπίτι τους.

Γί αυτό λέω σ΄ αυτούς που θα ασχοληθούν με την ιστορία, να μην ντρέπονται γι΄ αυτό που θα κάνουν αρκεί ο στόχος τους να είναι προς το καλό όλων και όχι στο να κακολογή­σουμε ή και να μειώσουν κάποιον.

  Μέσα στην ιστοσελίδα υπάρχουν περισσό­τερα από διακόσια βίντεο, και χιλιάδες φω­τογραφίες που μου τις έδωσαν οι χωριανοί μου και που όλους αυτούς τους αναφέρω σε ειδική σελίδα.

   Το ονόμασα ανοιχτό βιβλίο της Μελίβοιας γιατί μπορεί ο καθένας να γράψει μέσα σ΄ αυτό και να διορθώσει οτιδήποτε από αυτό όποτε ο ίδιος θέλει. Θέλω μέσα σ’  αυτό το βιβλίο να είναι όλοι οι χωριανοί μου που έχουν ρίζα από τη Με­λίβοια αλλά και όλοι οι άλλοι που αγαπούν την περιοχή μου.

Δεν ασχολούμαι με άλλο χωριό εκτός αν μια περίπτωση είναι συνδεδεμένη με αυτό.

Τα αλλα blog που έχω είναι:

melivoia 1. Όπου γράφω για τους πολέ­μους, Αντίσταση Εμφύλιος.

ΚΑΣΤΑΝΑ ΜΕΛΙΒΟΙΑΣ. Εκεί υπάρχουν βίντεο που δείχνουν την καλλιέργεια της κα­στανιάς στην περιοχή μας. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει άλλο όμοιο που να ασχολήθηκε σε τόση έκταση με την καστανιά.

ΜΕΛΙΒΟΙΩΤΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ. Σε αυτό το ιστολόγιο θέλω να καταγράψω όλους όσοι ασχολούνται με επιχειρήσεις στη γη και έχουν ρίζα από τη Μελίβοια και έχουν καταγραφεί επαγγελματίες μέχρι και στην Αργεντινή.

   Θέλω από τα blog μου να βοηθηθεί έστω και ένας και ας μην το γνωρίζω ο ίδιος.

   Αρκετές παλιές φωτογραφίες έχω από την πλατεία του χωριού μας που πριν μερικά χρό­νια διαμόρφωσε η εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» με δωρεά».

Η ΠΡΩΤΗ ΝΤΙΣΚΟ

Αποιρες οι καταγραφές του Νίκου που σή­μερα βοηθά στο έργο του ο γιος του Οδυσ­σέας ας διαλέξουμε μια πιο επίκαιρη μια που κάθε χρόνο τα παράλια της περιοχής κατα­κλύζονται από τη νεολαία που γεμίζει ασφυ­κτικά τα εκατοντάδες νεανικά κλαμπ με μου­σική που το καλοκαίρι γνωρίζουν ημέρες δόξας.

  Είναι η ιστορία της πρώτης Disco στη Βελίκα, όπως την περιγράφει στον Νίκο Τσιντσιράκο ο Μελιβοιώτης ζωγράφος Αντώνης Γιάγκος:

 «Την άνοιξη του 1977 υπηρετούσα στη Μάνη. Κάθε φορά που ανέβαινα στην Ελασσόνα - όπου διέμενε η γυναίκα μου με τα παιδιά μου - αναγκαζόμουν να διανυκτερεύσω στη

Λάρισα, επειδή την ώρα που έφτανα δεν είχε λεωφορείο για Ελασσόνα. Το έχανα, δυστυχώς, για... λίγα λεπτά της ώρας.

   Συνήθιζα να πηγαίνω στο ξενοδοχείο LIDO που το είχε τότε ο Σταύρος ο Μούμος, συμμαθητής μου από το Δημοτικό, γείτονας στα παιδικά μου χρόνια και βαφτισιμιός της γιαγιάςμου της Συνοδιάς. Τώρα γίναμε και κουμπάροι, αφού τον στεφάνωσε ο γιος μου.

Στο ξενοδοχείο LIDO σύχναζαν τότε πολλοί χωριανοί μας (δηλ. από τη Μελίβοια), τα παιδιά που σπούδαζαν στα ΚΑΤΕΕ, οι διερχόμενοι ναυτικοί (καθώς μπάρκαραν ή ξεμπάρκαραν),

αλλά κι άλλα παιδιά που εργάζονταν στη Λάρισα.

   Στο ξενοδοχείο συνάντησα όλη την παρέα των παιδιών, όπως και τις προηγούμενες φορές. Τώρα, όμως, ήταν κι ο Αντώνης Ράπτης  (γείτονας κι αυτός και φίλος από τα παιδικά

χρόνια) που μόλις είχε ξεμπαρκάρει. Αυτή τη φορά ο Α. Ράπτης, έφερε πολλά πράγματα! Σκόπευε να μην ξαναταξιδέψει, και... είπε να νοικοκυρευτεί!

   Είχε φέρει... και τι δεν έφερε! Έγχρωμη τηλεόραση, φωτογραφική μηχανή, μαγνητόφωνο

και προπαντός ένα τέλειο... σύστημα αναπαραγωγής ήχου με μεγάλα ηχεία (μεγάφωνα) κι όλα τα υπόλοιπα: διπλό πικάπ, κονσόλα χειρισμού, ασύρματα μικρόφωνα, και το κυριότερο... φωτορυθμικά κι άλλα τέτοια εκπληκτικά μηχανήματα που οι περισσότεροι από μας, για πρώτη φορά τα βλέπαμε από κοντά!

Το έβαλε να παίξει και ξεσηκώσαμε τη γειτονιά!

Και τότε... μου ήρθε η ιδέα!

-          Λοιπόν, θα πάμε Βελίκα να φτιάξουμε Discoteque (δισκοτέκ, τη λέγαμε τότε)!

Τους άρεσε!

-          ...αλλά πού θα βρούμε μαγαζί; ρώτησε ο Σταύρος!

 - Ε, κάπου θα βρούμε, είπα εγώ! Τι στην ευχή! Ολόκληρη Βελίκα δεν θα βρούμε ένα μαγαζί;

- Ναι, είπε κι ο Ράπτης! αλλά θέλει ψάξιμο!

- Λοιπόν, είπα, αύριο Σάββατο πάτε Βελίκα και ψάχνετε και την Κυριακή που θα επιστρέφω, μου λέτε τι έγινε!

Έτσι κι έγινε! Την Κυριακή που επέστρεφα μου είπαν τα ευχάριστα:

-Βρήκαμε στα Πλατάνια, του Μπάτσικα! Θέλει

15.000 δρχ.

-Μέσα! Εσείς;

-Κι εμείς, λένε Σταύρος κι Αντώνης!

-Να το κλείσετε! Εγώ βάζω το μισό ενοίκιο και αναλαμβάνω να το διακοσμήσω! Τα υπόλοιπα δικά σας! Συμφωνείτε;

      Έτσι έκλεισε η συμφωνία και μετά από ένα μήνα που έκλεισαν τα σχολεία ξεκίνησα να

στήνω το μαγαζί.

    Σε μια βδομάδα το μαγαζί ήταν έτοιμο! Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο! Μια φθηνή περίφραξη με λινάτσα και πεπιεσμένο χαρτόνι, ζωγραφιές στους τοίχους, στα δέντρα και την

περίφραξη και μια πίστα υπερυψωμένη και στην οροφή (της πίστας) φωτορυθμικά και ηχεία!

   Τα υπόλοιπα τα αφήσαμε όπως τα είχε από πριν ο Μπάτσικας: Τα ίδια παλιά καθίσματα

και τραπέζια, το ίδιο ψυγείο, ποτήρια κι άλλα σκεύη.

   Μόλις ετοιμάστηκε, το διαφημίσαμε μοιράζοντας παντού ή πετώντας από το παράθυρο του αυτοκινήτου χαρτιά με το κείμενο της πρόσκλησης για τα εγκαίνια!

    Στα εγκαίνια... έγινε το «σώσε»! Είχαμε κοσσμοσυρροή πέρα από τις προσδοκίες μας!

   Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τεράστια επιτυχία αν δεν επακολουθούσαν οι πάσης

φύσεως συκοφαντίες και αρνητικές κριτικές των ντόπιων καταστηματαρχών που φοβήθηκαν μην τους κλέψουμε τη δουλειά και θεώρησαν απαραίτητο να μας επιτεθούν λέγοντας όποια ανοησία τους κατέβαινε!

Είπαν πως το μαγαζί ήταν καμπαρέ, σκυλάδικο ή και... μπουρντέλο, οι πιο τολμηροί!

Έβαλαν λόγια στους γείτονες κι ενώ τις πρώτες μέρες ήταν όλοι ενθουσιασμένοι που

άκουγαν τζάμπα μουσική, μετά μας επιτέθηκαν όλοι λέγοντας πως τους ενοχλεί η μουσική.

Ύστερα ήρθε η αστυνομία, το υγειονομικό κι άλλες ενοχλητικές «αρχές».

    Δεν είναι υπερβολή αν πω πως μας κυνήγησαν οι πάντες!

   Παρόλα αυτά, όμως, εμείς δουλέψαμε αρκετά καλά και προπαντός... διασκεδάσαμε!

Ναι, διασκεδάσαμε! Κανένας μας δεν απέβλεπε στο κέρδος! Τζάμπα ανησύχησαν οι άλλοι

καταστηματάρχες! Εμείς το κέφι μας κάναμε και δίναμε στην περιοχή ένα ξεχωριστό χρώμα

και μια νότα διαφορετικής διασκέδασης!

   Τις επόμενες δυο χρονιές το μαγαζί μεταφέρθηκε πίσω από του Μούμου τον φούρνο,στο κτίριο του Ζιούρκα.

  Το 1980 το μαγαζί... έκλεισε! Εγώ δεν είχα διάθεση λόγω πένθους (σκοτώθηκε η αδερφή

μου η Άρτεμις, σε τροχαίο δυστύχημα) κι ο Αντώνης Ράπτης δεν μπορούσε μόνος του να συνεχίσει!

   Αυτή είναι η ιστορία της πρώτης DISCO στη Βελίκα! Κάναμε την αρχή! Ανοίξαμε τον δρόμο! Μας πολέμησαν χωρίς να ξέρουν γιατί!

Έτσι... γιατί ήμασταν πρωτοπόροι»!

... Και για να μην το ξεχάσουμε, ο Νίκος στο μπλόγκ του δεν δέχεται διαφημίσεις, γιατί,

όπως μας λέει ό ίδιος «δόξα τω Θεώ έχω ακόμα τη δουλειά μου και λίγες καστανιές και δεν

θέλω τέτοιες εξαρτήσεις»...