Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

ΓΙΑΝΝΗΣ Δανιήλ ΓΑΛΛΟΣ 1

e mail: nikostsintsirakos@yahoo.gr


ΓΙΑΝΝΗΣ Δανιήλ ΓΑΛΛΟΣ


   Ν.Τ :    Είχα γράψει πριν τρία χρόνια  στο melivoia blog ότι στο χωριό μας, τη Μελίβοια, γεννήθηκαν δυο μεγάλοι άνθρωποι: Ο γιατρός Γρηγόρης Παπαλεξανδρής και ο γιατρός Γιάννης Γάλλος.
Για τον πρώτο, Γρηγόρη Παπαλεξανδρή, έχουν γραφεί λίγα για τη ζωή και το έργο του, ενώ για τον Γιάννη Γάλλο ασχολήθηκε αποκλειστικά ο Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος, που μπορώ να πω ότι έχει αποδώσει στο γραπτό που ακολουθεί ένα σημαντικό μέρος από τη ζωή και το έργο της ιστορικής προσωπικότητας του Γιάννη Γάλλου.
   Όταν προς τα τέλη Φλεβάρη του 2012 ο Οδυσσέας μου ανακοίνωσε την απόφασή του για τη βιογράφηση του Γιάννη Γάλλου και ζήτησε τη συνεργασία μου, μια και συνεργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια προσπαθούμε να διασώσουμε τη λαογραφία, την παράδοση και την ιστορία του  τόπου μας, το δέχτηκα με μεγάλο ενθουσιασμό, γιατί προεξοφλούσα το αποτέλεσμα, οπότε και ενθάρρυνα την προσπάθειά του.

    Το βιβλίο αυτό, που πρόκειται να εκδοθεί γράφει τα παρακάτω:


Στην Άντα
Ο.Β.Τ.
ΟΔΥΣΣΕΑ Β. ΤΣΙΝΤΖΙΡΑΚΟΥ
ΓΙΑΝΝΗΣ Δανιήλ ΓΑΛΛΟΣ
Ο ανθρωπιστής γιατρός και πολιτικός από την Αθανάτη.


   Ο άνθρωπος που με το παράδειγμά του δίδαξε ότι η ανθρωπιά εξακολουθεί να υπάρχει στον κόσμο. Φτάνει μόνο να έχει κάποιος μέσα του τη διορατικότητα να τη διακρίνει και, κυρίως, το ηθικό ανάστημα να την κάμει πράξη
...............................................................................................................

Κάτι σαν πρόλογος από τον Οδυσσέα Β Τσιντζιράκο

   Σε καμιάν απολύτως απ’ τις ως τώρα γραφές μου δεν συνάντησα τόσην έντονη πρόκληση, αλλά και τόση φοβερή δυσκολία, όσην αντιμετώπισα απ’ τη στιγμή που καταπιάστηκα με το βίο και την πολιτεία του Γιάννη Γάλλου.
   Η πρόκληση απ’ τη μια έγκειται στο τόλμημά μου για την ιστόρηση της ζωής και του έργου ενός απαράμιλλου επιστήμονα, πολιτικού και ανθρωπιστή, που μέσα απ’ τους θεσμούς χτύπησε με δύναμη τη γροθιά του ενάντια στην αλλοτριωμένη απ’ τον εαυτό της κοινωνία του καιρού μας. Το όνομα Γιάννης Γάλλος, νομίζω, τα λέει όλα. Η δυσκολία απ’ την άλλη, άρχισε ήδη να διαφαίνεται παράλληλα και ταυτόχρονα με το πρώτο σκίρτημα του ενθουσιασμού μπροστά σε ένα τέτοιο εγχείρημα.
   Στην προσπάθειά μου να συγκεντρώσω τα απαιτούμενα στοιχεία που συνθέτουν τη βιοϊστορία του συγκεκριμένου ανθρώπου χτύπησα πόρτες και πόρτες. Διαπίστωσα όμως πως «... δεν είν’ εύκολες οι θύραις, εάν η χρεία τες κουρταλεί...» καταπώς έλεγε και ο Ποιητής. Απ’ αυτές άλλες εκώφευσαν εμφαντικά στο κάλεσμά μου, ενώ κάποιες άλλες, που μισάνοιξαν, άφησαν απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή διαχυτικό το χαμόγελο της άρνησης. Να υποθέσω ότι ήταν κι αυτό στη «μοίρα» του; Ίσως. Ευτυχώς όμως υπήρξαν και πόρτες που με καλοδέχτηκαν και στις μαρτυρίες τους, προφορικές και γραπτές, χρωστάω μεγάλο μέρος της ολοκλήρωσης τούτης της λιτής και ταπεινής αναφοράς μου στη ζωή και το έργο του Αθανατιώτη ανθρωπιστή.
   Θέλω λοιπόν με την ευκαιρία αυτή από καρδιάς να απευθύνω τις ευχαριστίες μου σε κείνους που με τη συνδρομή τους στήριξαν την όλη προσπάθειά μου, και ειδικότερα οφείλω να αναφερθώ στους άμεσους συνεργάτες μου, χωρίς τη βοήθεια των οποίων δεν επρόκειτο να φέρω σε πέρας αυτή μου τη φιλοδοξία.
 Συγκεκριμένα:
   Στον Μανόλη Γάλλο, Μαιευτήρα – Γυναικολόγο στην Καλλιθέα, γιο του Γιάννη, για τις πολύτιμες σημειώσεις και το φωτογραφικό υλικό, δικό του και του αδελφού του Δανιήλ, που μου παραχώρησε.
   Στον Αντώνη Γκουντάρα, δήμαρχο του Δήμου Αγιάς, για τη φροντίδα που έδειξε, προκειμένου να φτάσουν στα χέρια μου ηλεκτρονικό αντίγραφο του βιβλίου «ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ» εκδόσεις «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ» μερίμνη του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Καλλιθέας. Απ’ το βιβλίο αυτό άντλησα πρόσθετο αφηγηματικό και φωτογραφικό υλικό.
   Στον Αχιλλέα Ε. Αρχοντή για την αμέριστη και άοκνη συμβολή του στην τεχνική επεξεργασία και τις διορθώσεις του κειμένου καθώς και στην καταχώρηση του υλικού.
   Στον Νίκο Τσιντσιράκο για τη συνδρομή του στην τεχνική επιμέλεια και τη συλλογή φωτογραφικού υλικού. Ο Νίκος ξεκίνησε μόνος του πριν δυο περίπου δεκαετίες μια τιτάνια προσπάθεια για τη διάσωση του λαογραφικού υλικού της Αθανάτης μέσω της ιστοσελίδας του melivoia.blogspot.com. Τα δυο τελευταία χρόνια φιλοξενεί και εμένα τον ίδιο στο ιστολόγιό του σε μια κοινή μας προσπάθεια διαιώνισης του λαϊκού πολιτισμού και απαθανάτισης των βιογραφικών στοιχείων ιστορικών προσωπικοτήτων του χωριού μας.
   Στην κόρη μου Ανδρομάχη, που με πολλή προθυμία και μεγάλο ενθουσιασμό, ενθάρρυνε την προσπάθειά μου και συνέβαλε τα μέγιστα στην οργάνωση του υλικού, την κατανομή των στοιχείων και την πληκτρολόγηση του κειμένου.
Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος


ΓΙΑΝΝΗΣ Δανιήλ ΓΑΛΛΟΣ

 

Ο ανθρωπιστής γιατρός και πολιτικός από την Αθανάτη.


Μια μικρή εισαγωγή


   Η ταπεινή μου παρουσία στην όλη διαδικασία ετούτης της γραφής για την απότιση ελάχιστου φόρου τιμής στη μνήμη του Γιάννη Γάλλου οφείλεται στην παρόρμηση του διττού ηθικού χρέους, που διατηρώ απέναντί του, απέναντι στη μνήμη του, ανεξόφλητο εδώ και σαράντα χρόνια, ενός χρέους μου με αυστηρά προσωπική και ταυτόχρονα απεριόριστα κοινωνική διάσταση.
   Και για να γίνω πιο σαφής: το όνομα του ανθρώπου αυτού έγινε μύθος, όσο ακόμα βρισκόταν στη ζωή, εφόσον η δραστηριότητά του στην επιστήμη και στην πολιτική, καθώς και η πίστη του στα ανθρωπιστική ιδανικά απόχτησε τέτοια και τόσην εμβέλεια, ώστε η μνήμη του σήμερα να έχει πετάξει πέρα και πάνω από τα στενά τοπικά όρια, μέσα στα οποία πραγματώθηκε ο βίος και η πολιτεία του, και να φαντάζει σύμβολο μέσα στη συνείδηση του καθένα μας και για το έργο, που άφησε πίσω του, και για το φρόνημα που επέδειξε στο πέρασμά του απ’ τη ζωή. Προσωπικότητες, όπως αυτή του Γ. Γάλλου, ασφαλώς και δε χωρούν μέσα σε βιβλία ούτε και εξαντλούνται σε εκδηλώσεις τιμής, όσο λαμπρές κι αν είναι αυτές, όσο κι αν τις στολίζουν πανηγυρικοί λόγοι ή επιδεικτικές τιμές ή και πάσης φύσεως εκπομπές αίνων και ύμνων. Εξάλλου κάτι τέτοια, ο Γιάννης ούτε ποτέ του τα επιδοκίμασε, ούτε ποτέ του τα επικρότησε, όπως βέβαια και δεν τα επεδίωξε ποτέ η μετριοφροσύνη του.
  Το ξέρω λοιπόν πολύ καλά ότι είναι φοβερά δύσκολο να σκιαγραφήσω με το λόγο την προσωπικότητα ενός τέτοιου συμβόλου της ζωής, και ακόμα πιο δύσκολο να παραστήσω το ηθικό ανάστημα ενός τέτοιου πρότυπου της επιστήμης και της πολιτικής. Θα το τολμήσω όμως, εφόσον αυτό με υποχρεώνει να κάμω η υστεροφημία του και η απήχηση του ονόματός του μέχρι και σήμερα. Και θα ξεκινήσω δειλά με την παράθεση κάποιων απαραίτητων βιογραφικών στοιχείων, τα οποία ρίχνουν φως στη διαδρομή του απ’ το άγονο ορεινό χωριό του, μέχρι την καρδιά του λεκανοπεδίου της Αττικής, απ’ το αγροτόσπιτο της Αθανάτης, ως το Δημαρχιακό μέγαρο της Καλλιθέας, απ’ τον πρωτογονισμό της υπαίθρου, μέχρι το λίκνο του πολιτισμού, απ’ τα πρακτικά μαντζούνια της μαμής του χωριού, εως τη σύγχρονη επιστημονική περίθαλψη της μέλλουσας μητέρας. Μια διαδρομή όμως στρωμένη με τα κάθε λογής επικίνδυνα πολιτικά αγκάθια, κρυφά και φανερά, τα οποία με πολλή σπουδή πέταξε στο δρόμο του η ανθρώπινη μισαλλοδοξία.

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Η καταγωγή, τα πρώτα γράμματα, οι σπουδές του
 

Αθανάτη: Η γενέτειρα του Γιάννη Γάλλου
(φωτ. Ο.Ν.Τ.)
....................................................................................
     Γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1910 στο χωριό Αθανάτη που βρίσκεται στη Ν.Α. πλευρά του Κισσάβου, 10 περίπου χιλιόμετρα ανατολικά της Αγιάς. Είναι το τέταρτο και τελευταίο παιδί της οικογένειας του Δανιήλ και της Ελένης Γάλλου. Προηγούνται τα αδέρφια του Κλεάνθης, Βασίλειος, Παρασκευή. Ο πατέρας του, ο έμπορος Δανιήλ Γάλλος, γιος του προύχοντα Αναγνώστη Δημητρίου Γάλλου, ήταν γόνος μιας από τις πιο ονομαστές και εύπορες οικογένειες που «πάππου προς πάππου» έπαιζαν σημαντικό ρόλο στα κοινά, και μαζί με τις αγροτικές απασχολήσεις του διατηρούσε και το πιο κεντρικό μπακάλικο του χωριού. Από οικογένεια ονομαστή και εύπορη επίσης καταγόταν και η σύζυγός του Ελένη, το γένος Μασούρα. Επομένως η παράδοση, το όνομα και η οικονομική επιφάνεια έδιναν τη δυνατότητα στο Δανιήλ Γάλλο να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο όχι μόνο μέσα στην Αθανάτη, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της επαρχίας Αγιάς.




 Από το αρχείο του Γιάννη Στ. Γάλλου. Η φωτογραφία χρονολογείται από το 1904. Εικονίζεται η ευρύτερη οικογένεια Γάλλου. Δεύτερος από αριστερά ο Δανιήλ Γάλλος και δίπλα του από αριστερά η σύζυγός του Ελένη με την κόρη τους Παρασκευούλα, δεξιά ο πρωτότοκος γιός του Κλεάνθης και στη μέση ο pater – familiaς Δημήτριος Αναγνώστης Γάλλος
....................................................................................
        Σύμφωνα με δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Λαρίσης, στο οποίο αναγράφεται η ημερομηνία 14-8-1909, ο Δανιήλ Γάλλος έπεσε θύμα απαγωγής απ’ τους Τουρκαλβανούς ληστοσυμμορίτες, αδερφούς Πρίφτη, που αποτελούσαν μία απ’ τις πιο επικίνδυνες συμμορίες, οι οποίες λυμαίνονταν κατά τις αρχές του εικοστού αιώνα την Βόρειοανατολική περιοχή του Κισσάβου. Οι απαγωγείς ζητούσαν λύτρα χιλίων λιρών από την οικογένεια Γάλλου, προκειμένου να απελευθερώσουν τον απαχθέντα. Τον μετέφεραν στην Πούλιανη (παλιός Παντελεήμονας), και τον κράτησαν στο κρησφύγετο τους όμηρο επί 40 ημέρες, απ’ όπου καθημερινά αντίκρυζε το κάστρο του Πλαταμώνα. Εκεί πέρασε αρκετές ταλαιπωρίες και συντηρούνταν με γάλα γαϊδάρας, ίσα ίσα να κρατιέται στη ζωή, προκειμένου οι απαγωγείς να πετύχουν το σκοπό τους. Τελικά η οικογένεια κατάφερε με πολύ κόπο να συγκεντρώσει τα λύτρα, οπότε οι ληστές απελευθέρωσαν τον κρατούμενο. Ο Δανιήλ ύστερα από αυτή του την περιπέτεια απέκτησε το τέταρτο και τελευταίο παιδί του, το Γιάννη.


Το σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Λαρίσης.
.......................................................................................
    Ο Γιάννης Γάλλος έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο Δημοτικό σχολείο Αθανάτης με δάσκαλό του το «σοφό» Βασίλη Παπαλεξανδρή. Σχολικό κτίριο δεν υπήρχε και τα μαθήματα γίνονταν ή μέσα σε σπίτια ή στην πλατεία του Αγίου Νικολάου κάτω απ’ την καρυδιά, εφόσον οι καιρικές συνθήκες το επέτρεπαν, ή στο γυναικωνίτη της εκκλησίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο δάσκαλος καθημερινά προτού ξεκινήσει το μάθημα έγραφε στον πίνακα την παροιμιακή διδαχή «Δούλευε νιος, όσο μπορείς, γέρος ανάπαυση να βρεις».


   Φωτογραφία του Δημοτικού σχολείου Αθανάτης, πιθανόν του 1908, στην πλατεία του Αγίου Νικολάου. Μπροστά διακρίνεται ο δάσκαλος Βασίλης Παπαλεξανδρής και δίπλα του ο εξάδερφός του, δάσκαλος και μετέπειτα γιατρός Γρηγόρης Παπαλεξανδρής. Ο Γιάννης Γάλλος γεννήθηκε δυο χρόνια αργότερα (φωτ. Γιάννη Σ. Γάλλου)
..............................................................................
      Στα 1921 ο Γιάννης εγγράφεται στο Ελληνικό σχολείο Αγιάς με Σχολάρχη τον Ι. Φαρμακίδη. Στο ίδιο σχολείο είχε καθηγητές το θεολόγο Α. Μητσιόλα και τον φυσικό Α. Καϊρη. Την εποχή εκείνη το Ελληνικό σχολείο ονομαζόταν εκλαϊκευμένα Σχολαρχείο εξαιτίας του ότι ο Διευθυντής έφερε τον τίτλο Σχολάρχης. Η δομή του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας εξακολουθούσε να είναι εκείνη που είχαν θεσπίσει οι Βαυαροί από το 1835 περίπου. Δηλαδή:
   -Επτατάξιο Δημοτικό ή του λαού σχολείο.
   -Τριτάξιο Ελληνικό στην έδρα κάθε επαρχίας. Για να φοιτήσει ένας μαθητής στο Ελληνικό έπρεπε, αφού περάσει την τέταρτη του Δημοτικού, να δώσει εξετάσεις. Αν δεν ήθελε, συνέχιζε τις τρεις επόμενες τάξεις του δημοτικού, χωρίς δικαίωμα ανώτερων σπουδών. Έτσι οι τρεις τάξεις του Ελληνικού συνέπιπταν χρονικά με τις τρεις τελευταίες τάξεις του δημοτικού.
   -Τετρατάξιο Γυμνάσιο, κατά προτίμηση στην πρωτεύουσα κάθε Νομού.
   -Πανεπιστήμιο τετραετούς φοιτήσεως. (Στην Ιατρική χρειαζόταν δύο επιπλέον έτη για την απόκτηση ειδικότητας.)
   Ο Σχολάρχης του Ελληνικού Αγιάς, έχοντας τότε προηγούμενα με τον δάσκαλο Παπαλεξανδρή, αντιμετώπιζε με φοβερή προκατάληψη τους εξ Αθανάτης μαθητές, τους στόλιζε συχνά με διάφορα κοσμητικά ή και τους ξυλοφόρτωνε! Αυτός ίσως και να ήταν ο λόγος που κατά την ίδια χρονική περίοδο ο Κωνσταντίνος Γαλλιώτας (μετέπειτα ιερέας του χωριού) ξεκίνησε τη φοίτησή του στο Ελληνικό της Λάρισας, για να μετεγγραφεί αργότερα στο Ελληνικό της Αγιάς, απ’ όπου και πήρε το απολυτήριο του. Εντύπωση, πάντως, προκαλεί το γεγονός ότι η ίδια νοοτροπία και η ίδια προκατάληψη για τους «εξ Αθανάτης ορμωμένους μαθητάς» έφτασε μέχρι τη δεκατετία του ’60 –’70, οπότε την αντιμετώπισε και η δική μου γενιά και έδωσε αγώνα, προκειμένου να σπάσει ένα τέτοιο κατεστημένο. Μόνο τυχαία δε μπορεί να είναι μια τόσο σκληρή και αντιπαιδαγωγική πρακτική.
   Η αντιμετώπιση λοιπόν του Σχολάρχη Φαρμακίδη απογοήτευσε τόσο πολύ το νεαρό μαθητή, ώστε έφτασε να πιστέψει πως ήταν ανεπίδεκτος μάθησης και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε να συνεχίσει στο Γυμνάσιο. Και το χειρότερο ήταν πως ο Φαρμακίδης επηρέασε αρνητικά και τον πατέρα του μαθητή, σε σημείο που να πιστέψει κι αυτός ότι ο γιος του δεν θα μπορέσει να τα καταφέρει, παρόλο που ήθελε τόσο πολύ να τον σπουδάσει και να μην πάθει αυτό που έπαθε ο ίδιος. Ο Δανιήλ Γάλλος δηλαδή ήθελε να σπουδάσει δικηγόρος, αλλά ο πατέρας του τον κράτησε, για να αναλάβει το μπακάλικο. Του έμεινε λοιπόν απωθημένο…
   Ωστόσο ο Γιάννης επέμεινε πεισματικά να τελειώσει το Ελληνικό της Αγιάς, παρόλο που σκόνταψε στην τελευταία τάξη κατά το σχολικό έτος 1923-24 στα Ελληνικά και τα Γαλλικά, οπότε πήρε το απόλυτήριό του κατά το επόμενο σχολικό έτος 1924 -25. Κατά το ίδιο έτος μπαίνει με εξετάσεις στο Γυμνάσιο Λάρισας, ενώ παράλληλα προετοιμάζεται για τη Δασολογική Σχολή, που είχε έδρα την Αγιά. Όμως τον είχε κερδίσει ολοκληρωτικά η διδακτική πρακτική του φυσικού καθηγητή Α. Καϊρη, ο οποίος στο μεταξύ έφυγε από το Ελληνικό της Αγιάς και δίδασκε πλέον στο Α’ αρρένων Λάρισας. Η διδασκαλία και η παιδαγωγική του Καϊρη αποτέλεσε σταθμό στη μετέπειτα πορεία του Γιάννη. Κατά την τελευταία τάξη του Γυμνασίου τον εντυπωσιάζει φοβερά η διδασκαλία του Καϊρη στο κεφάλαιο της φυσικής, το σχετικό με τη ‘’διάσπαση του ατόμου’’, πράγμα που του έδωσε την ώθηση να ακολουθήσει μια από τις θετικές επιστήμες, με προτίμηση την ιατρική, για να μπορέσει να φανεί χρήσιμος στους συνανθρώπους του. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι στην ίδια χρονική περίοδο συμμαθητή του στο Γυμνάσιο έλαχε να έχει τον Αγιώτη Ευστρατιάδη Σοφοκλή, τον μετέπειτα δικηγόρο και επί σειρά ετών βουλευτή Λαρίσης.
   Αποφοιτά από το Γυμνάσιο το 1929 με το όνειρο να εισαχθεί στην ιατρική Αθηνών. Την εποχή εκείνη σπούδαζαν στην Αθήνα οι Μιλτιάδης Καλαγιάς και Δημήτριος Ζιάκας στη Νομική, καθώς και ο Δημ. Μπουζούκης (Λεμονάς) στην ιατρική. Ήθελε λοιπόν τόσο πολύ και ο Γιάννης να εγκατασταθεί στην Αθήνα και να τους συναντήσει με την ιδιότητα του φοιτητή της Ιατρικής, αλλά συνάντησε την έντονη άρνηση του πατέρα του Δανιήλ, ο οποίος όντας την εποχή εκείνη κομματάρχης του Αγιώτη Βουλευτή Δ. Ηρακλείδη, πείστηκε αρχικά από τα επιχειρήματα του Βουλευτή ότι δήθεν το Πανεπιστήμιο είναι άντρο κομμουνιστών και ότι για να σπουδάσει κανείς χρειάζεται εκατομμύρια! Για καλή του τύχη όμως ο Γιάννης έλαβε από την Αθήνα, απ΄ το Μ. Καλαγιά στις 25/9/29 το ακόλουθο τηλεγράφημα: «Εξετάσεις συμπληρωματικαί ιατρικής διενεργηθήσονται 25/10/20». Η επιθυμία του Γιάννη να σπουδάσει ιατρική είναι πλέον τόσο έντονη, ώστε δεν έλεγε να παραιτηθεί από το στόχο του, παρόλο που και ο πατέρας του και ο μεγαλύτερος αδερφός του, Κλεάνθης, προκειμένου να τον κρατήσουν στη Δασολογική Σχολή της Αγιάς επικαλούνταν διαρκώς τα τεράστια έξοδα των σπουδών και τον ορατό κομμουνιστικό κίνδυνο! Η επιμονή του Γιάννη όμως ήταν ανυποχώρητη και σ’ ένα από τα πολλά «οικογενειακά συμβούλια» αντιπρότεινε στην οικογένειά του ότι παραιτείται από το μερίδιο της πατρικής περιουσίας, που του ανήκε, με το σκεπτικό ότι η οικογένειά του θα του κάλυπτε τα έξοδα των σπουδών του. Μάλιστα ο πατέρας του τού άναψε το πράσινο φως, μόλις έλαβε από το Βουλευτή Ηρακλείδη την υπόσχεση ότι θα διορίσει το Γιάννη στο Γενικό Λογιστήριο ή κάπου αλλού για να μπορεί έτσι να εργάζεται και να σπουδάζει.
Ο Στέφανος Ι. Γάλλος και ο νεαρός σπουδαστής, δικηγόρος, Μιλτιάδης Καλαγιάς που έζησε στο Βόλο.(φωτ. του 1932 από το αρχείο Ιωάννη Στ. Γάλλου)
   Έτσι ο Γιάννης ενθαρρυμένος και από την κα Μητσιούλη, ο σύζυγος της οποίας διατηρούσε στην Αθήνα το ξενοδοχείο «Βιέννη», ενώ η ίδια τις μέρες εκείνες βρισκόταν στην Αθανάτη, συνταξιδεύει μαζί της στην Αθήνα και φιλοξενείται απ’ το ζεύγος Μητσιούλη στο ξενοδοχείο, μέχρι το τέλος των εισαγωγικών εξετάσεων. Μετά την επιτυχία του και την εγγραφή του στην Ιατρική φιλοξενήθηκε από το συγχωριανό του Μ. Καλαγιά και τον Αγιώτη Στάθη Αλεξούλη, ώσπου κατέληξε να νοικιάσει δωμάτιο στο Παγκράτι μαζί με το συμπατριώτη του Στέφανο Καραϊσκο.

   Στη φωτογραφία, αριστερά ο Φοιτητής Γιάννης Δαν.Γάλλος, ο γιατρός Νικόπουλος από τη Λαμία και ο τρίτος ονομάζεται Τσακαούρος.  Η φωτογραφία 31-01-1932 είναι από το αρχείο του χωριανού μας Γιάννη Στεφάνου Γάλλου που σήμερα ζει στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης.
........................................................................
   Τα φοιτητικά του χρόνια μόνο εύκολα δεν ήταν. Τα χρήματα που του έστελνε ο πατέρας του δεν αρκούσαν ούτε τα βιβλία του να αγοράσει, δεδομένου ότι τότε ο φοιτητής ήταν υποχρεωμένος να καλύπτει με δικά του έξοδα και τα συγγράμματα της διδασκαλίας του. Κάθε λίγο επισκέπτεται το πολιτικό γραφείο του Ηρακλείδη ζητώντας να τον βοηθήσει ώστε να βρει κάποια δουλειά, για να μπορεί ν’ απαντάει στα έξοδα, αλλά κάθε φορά εισπράττει κι ένα καινούργιο «Θα…». Ωστόσο περνάει το πρώτο και το δεύτερο έτος με δυσκολίες, αλλά αριστεύει στα μαθήματα. Το 1932 ως αριστούχος επιδιώκει να μπει στη φοιτητική λέσχη της Ακαδημίας για τη δωρεάν σίτιση του. Χρειάζεται όμως πιστοποιητικό απορίας από την Κοινότητα Αθανάτης, αλλά τέτοιο χαρτί ο τότε πρόεδρος δεν του χορηγεί, καθότι ο πατέρας του θεωρείται πλούσιος. Ο Γιάννης αναγκάζεται να καταφύγει και πάλι στο γραφείο του Ηρακλείδη, προκειμένου ο τελευταίος να μεσολαβήσει για τη χορήγηση του σχετικού πιστοποιητικού και την εγγραφή του στη λέσχη της Ακαδημίας.
   Ο Βουλευτής (και υφυπουργός) με φτηνές δικαιολογίες του απάντησε ότι αδυνατεί να του χορηγήσει ένα τέτοιο χαρτί και του έκανε μάλιστα και συστάσεις: ‘’Γιάννη, είσαι ευφυής, αλλά πολύ πηδάς …’’. Η απάντηση του Γιάννη επί λέξει ήταν η ακόλουθη: ‘’Ευχαριστώ για την κολακεία και τη συμβουλή, αλλά εγώ σας υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να σας ξαναενοχλήσω στο μέλλον, γιατί προτιμώ να πηδάω και να τραυματίζομαι, παρά να είμαι αδρανής σαν εσάς.’’



Ο Γιάννης Γάλλος κατά τα φοιτητικά του χρόνια (φωτ. Δανιήλ. Κλ. Γάλλου)
.........................................................................................
    Έκτοτε δεν τον επισκέφθηκε ποτέ πια. Και γι’ αυτή του την «αυθάδεια» ο πατέρας του τού «κούρεψε» κατά 50% το μηνιάτικο βοήθημα «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν» επειδή η αντίδρασή του στο Βουλευτή, θεωρήθηκε ανταρσία. Αναγκάζεται πλέον να βρει δουλειά μόνος του και συνεχίζει τις σπουδές του ως τον Απρίλη του 1935, οπότε και πήρε το πτυχίο του έχοντας στο μεταξύ παρακολουθήσει την Α’ Πανεπιστημιακή Μαιευτική και Γυναικολογική κλινική για την απόκτηση της ειδικότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις διακοπές των φοιτητικών του σπουδών επισκεπτόταν συχνά τη γενέτειρά του και μελετούσε στο σπίτι της αδερφής του Παρασκευούλας Γάλλου στη συνοικία του χωριού Αλευριά. Στο σπίτι αυτό, κατά παραδοχή του ίδιου, είχε δημιουργήσει ψυχολογικούς δεσμούς με διάφορα αντικείμενα και με μεγάλη του ευχαρίστηση μελετούσε κάτω από την κληματαριά της αυλής.
  





   Η Παρασκευούλα Γάλλου, αδερφή του Γιάννη, σύζυγος του Στέφανου Γάλλου. (αρχείο Ιωάννη Στ. Γάλλου)
....................................................................
   Οι μεταπτυχιακές του σπουδές – οι στρατιωτικές του υποχρεώσεις
    Στρατεύτηκε την 1η Ιουλίου του 1935 στη Σχολή Εφέδρων αξιωματικών στη Σύρο, ενώ διέκοψε αναγκαστικά τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Μαιευτική – Γυναικολογία. Επιστρέφοντας από τη Σύρο στην Αθήνα υπηρετεί στα στρατιωτικά νοσοκομεία ΝΙΜΙΤΣ και 401. Εκεί τον βρήκαν οι συγχωριανοί του Μ. Μητσιούλης και ο έμπειρος νοσοκόμος Μιλτιάδης Βαλάρης και του πρότειναν να συνεργαστεί με την κλινική στην οποία εργαζόταν ο δεύτερος, επειδή ο γιατρός είχε πεθάνει. Σημειωτέον ότι στην κλινική αυτή θεραπευόταν αφροδίσια νοσήματα. Η συνεργασία όμως δεν πραγματοποιήθηκε εξαιτίας των στρατιωτικών του υποχρεώσεων. Η κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά στις 4/8/1936 τον βρίσκει έφεδρο αξιωματικό του στρατού ως το Δεκέμβρη του ίδιου έτους οπότε και αποστρατεύτηκε από την Καλαμάτα.


 


Ο Ιωάννης Γάλλος ως έφεδρος αξιωματικός
(αρχείο Δανιήλ Κλ. Γάλλου).
   Τότε τον ειδοποίησε ο πατέρας του ότι στο χωριό Σκλήθρο της επαρχίας Αγιάς υπήρχε κενή θέση γιατρού, την οποία μπορούσε να καταλάβει ο Γιάννης με το «κοντότο», δηλαδή με πληρωμή σε είδος, ή και σε χρήμα από τους ίδιους τους ασθενείς. Δεν το δέχτηκε, οπότε και διαχώρισε τη θέση του από την υπόλοιπη οικογένεια. Πήρε απ’ την πατρική περιουσία μονάχα 2 καστανόδεντρα στην περιοχή «Άγιοι Απόστολοι» και διαχώρισε τη θέση του απέναντι στα υπόλοιπα αδέρφια του. Εγκαθίσταται πλέον στην Αθήνα με σκοπό να εργαστεί και παράλληλα να περατώσει τις μεταπτυχιακές του σπουδές. Έτσι ύστερα απ’ τη στράτευσή του φιλοξενήθηκε αρχικά από τους Στάθη Αλεξούλη και Βαγγέλη Αγγελάκα στο Παγκράτι και στη συνέχεια από τον Μ. Μητσιούλη στο ξενοδοχείο «Βιέννη» στην Ομόνοια. Για κάποιο διάστημα εργάζεται στην παθολογική κλινική στα Κάτω Πατήσια, κλινική που τη διεύθυνε ο τότε πρόεδρος του Ιατρικού συλλόγου Αττικής, ενώ παράλληλα τις απογευματινές ώρες συνεχίζει τις μεταπτυχιακές του σπουδές στην Πανεπιστημιακή Μαιευτική- Γυναικολογική κλινική.
   Παραιτείται απ’ την παθολογική κλινική και διορίζεται εσωτερικός βοηθός στην κλινική Καλλιθέας «Άγιοι Πάντες», του Ν. Σκανδαλάκη, ενώ παράλληλα μεταπηδά για την συνέχιση των μεταπτυχιακών του σπουδών στο Τζάνειο Νοσοκομείο, ανάμεσα στα έτη 1937-1939. Αξιοσημείωτη είναι η επιστράτευση του για 1 μήνα το 1938 στο 404 Γ.Ν. στη Λάρισα. Στο μεταξύ έχοντας αποκτήσει πλέον το μεταπτυχιακό του τίτλο εργάζεται στο Τζάνειο απ’ την 1/6/1939 μέχρι και τα τέλη του 1945, ως εσωτερικός βοηθός στην αρχή και ως επιμελητής στη συνέχεια. Το 1939 με δική του ευθύνη μετέφερε στην Αθήνα την Ζωή Γάλλου, σύζυγο του αδερφού του Κλεάνθη, για οφθαλμολογική επέμβαση, η έκβαση της οποίας ήταν επιτυχής. Απ’ αυτό το περιστατικό ουσιαστικά ξεκινάει έμπρακτα και η ανθρωπιστική του δράση πάνω στην επιστήμη του.


 

Γιάννης Γάλλος, Ζωή Γάλλου, Κλεάνθης Γάλλος. (φωτ. Δανιήλ Κλ. Γάλλου)
.....................................................................................

Η δράση του στην Εθνική Αντίσταση
   Αλλά στο μεσοδιάστημα αυτό η εργασία του στο Τζάνειο έμελε να έχει αρκετές διακοπές εξαιτίας της κήρυξης του Ελληνοϊταλικού πολέμου, της Γερμανικής Κατοχής και της Εθνικής αντίστασης. Οπότε: Επιστρατεύεται ως ανθυπίατρος στα χειρουργεία της Α’ Ορεινής Ταξιαρχίας Λαρίσης από 28/10/1940, μέχρι την 8/5/1941, παίρνοντας έτσι μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας. Στη διάρκεια του πολέμου αυτού συναντήθηκε με αρκετούς Αθανατιώτες καθώς και άλλους συμπολεμιστές απ’ την ευρύτερη περιοχή της επαρχίας Αγιάς και συνεργάστηκε στα χειρουργεία με το συγχωριανό του Θανάση Γιάγκο, νοσοκόμο της Ταξιαρχίας, περιθάλποντας αρκετούς τραυματίες και σώζοντας τη ζωή αρκετών πολεμιστών. Στο σημείο αυτό αξίζει να παρατεθεί αυτούσια η μαρτυρία του νοσοκόμου Θανάση Γιάγκου, όπως την αφηγήθηκε στο Νίκο Τσιντσιράκο:
«...Ο Διοικητής του χειρουργείου με βαθμό Λοχαγού ήταν χειρούργος τον πλησίασα και του λέω: κύριε Λοχαγέ μήπως έχετε εδώ έναν γιατρό που λέγεται Γάλλος; Ναι έχουμε λέει που τον ξέρεις; Ήμαστε χωριανοί. Α τον άφησα στο Πήλιο να συγκροτήσει μεταγωγικό και νύχτα κατά τις μία η ώρα θα είναι εδώ άμα θες μπορείς να τον δεις τότε.
   Ακούω στις μια η ώρα να μιλά μέσα. Τότε έπρεπε να χτυπήσουμε την πόρτα να χαιρετίσουμε κλπ. Μπαίνω μέσα, «Βρε» μου λέει ο Γάλλος «εδώ είσαι Θανάση, αύριο» μου λέει «θα κατέβεις κάτω στο σχολείο να τα πούμε. Κοίταξε» μου λέει «σε θέλω και με θέλεις, αν τραυματιστώ θα με προσέξεις το ίδιο και για σένα θα σε προσέξω εγώ, αλλά δεν θα πεις καμιά φορά όταν θα σε στείλουν για υπηρεσία ότι έχω τον Γάλλο στο χειρουργείο και δεν θα πας. Θα ήμαστε μαζί». Σε ένα χωριό της Αλβανίας, μου λέει ένα βράδυ ο επιλοχίας θα πας στο τάδε χωριό απέναντι να φέρεις φάρμακα μ’ αυτό το μουλάρι.
   Πήγα φόρτωσα τα πήρα και στον δρόμο βρήκα τον μακαρίτη τον Γιώργο Μπαλογιάννη, ζαρωμένο σ’ έναν πλάτανο και το Ιταλικό πυροβολικό έβανε. Σταμάτησα λίγο. Θα μας φάνε οι Ιταλιάνοι εδώ μου λέει ο Μπαλογιάννης. Άστους Γιώργο να βαν λέω. Σταμάτησαν λίγο και ξεκίνησα, έφτασα και ξεφόρτωνα το μουλάρι, κατεβαίνει ο Γάλλος και μου λέει:
  Απόψε έπρεπε να παραμερίσεις λίγο.
   Μέχρι τέλους ήμασταν μαζί. Ήταν να μας πάνε μετά στη Μέση Ανατολή. Ήταν μαζί μας και ένα άλλο καλό παιδί και γιατρός, Στουρνάρας Αριστείδης από Βόλο, μαιευτήρας – γυναικολόγος και αυτός και ο Γάλλος

..........................................................................................

   Ο Γάλλος ήταν απ’ όλους τους γιατρούς ο καλύτερος, γύρισα σε πολλά τάγματα και συντάγματα. Ήταν αρραβωνιασμένος με την Ειρήνη η οποία του έστελνε δέματα. Μόλις έρχονταν το δέμα έπρεπε να μαζευτεί όλο το προσωπικό εκεί και θα έπαιρνε ο καθένας από ένα αντίδωρο. Εμένα μ’ είχε δεξί του χέρι. Μ’ έλεγε: «για τον εαυτό σου θα κρατάς ένα κομμάτι ψωμί τόσο και μένα τα άλλα θα τα δίνεις στα παιδιά». Εγώ τον κρατούσα λίγο περισσότερο. «Δεν σ’ είπα Θανάση να το δώσεις στους άλλους;» Περισσότερο αγαπούσε τους χωριανούς....»
   Το 1941-42 παίρνει ενεργό μέρος στην Εθνική αντίσταση ως μέλος της «Εθνικής Αλληλεγγύης’’ για την περίθαλψη των θυμάτων του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Στην Εθνική Αλληλεγγύη παρέμεινε για όλη τη διάρκεια της Κατοχής προσφέροντας τις υπηρεσίες του είτε στα χειρουργεία είτε στις διάφορες επιτροπές. Στο μεταξύ στις 5/4/1942 παντρεύτηκε την Ειρήνη Κόττη πρωτότοκη θυγατέρα του απόστρατου στρατηγού Εμμανουήλ Κόττη, επιστήθιου φίλου του στρατιωτικού Λεωνίδα Μανωλίδη, ο οποίος έκανε και το προξενιό. Μάλιστα ο στρατηγός Εμ. Κόττης σκόπευε μετά το γάμο να στείλει το ζευγάρι στο Παρίσι, προκειμένου ο Γιάννης να κάνει πρόσθετη μετεκπαίδευση σε νοσοκομείο και η Ειρήνη στη Γαλλική Ακαδημία. Το ταξίδι όμως αυτό και φυσικά η μετεκπαίδευση δεν πραγματοποιήθηκε λόγω των συνεχών επιστρατεύσεων. Και ο Γιάννης Γάλλος ήταν απ’ τους ανθρώπους που δεν επρόκειτο να τοποθετήσει πάνω απ’ την πατρίδα ούτε τις σπουδές, ούτε την επιστήμη του, ούτε, προπάντων, τον εαυτό του, γι’ αυτό και αγωνίστηκε με αυταπάρνηση όπου η πατρίδα τον είχε ανάγκη.




Η Ειρήνη Κόττη, σύζυγος του Γιάννη Γάλλου. Η «Ρηνούλα», όπως την αποκαλούσε ο ίδιος (φωτ. Μ. Γάλλου)
   Στη διάρκεια της Κατοχής τον συναντούμε και πάλι πότε στον Κίσσαβο, στις επιχειρήσεις της Εθνικής Αντίστασης, πότε στην Αθανάτη και πότε ξανά στην Αθήνα. Έτρεχε, όπου τον χρειαζόταν η πατρίδα, εντελώς αφιλοκερδώς και αψηφώντας τελείως τους κινδύνους και τις ταλαιπωρίες. Όταν η Αθανάτη κάηκε από τους Γερμανούς το 1943 έλαβε μέρος στην επιτροπή πυροπαθών Κισσάβου – Μαυροβουνίου, την οποία συγκρότησαν ο πολιτικός Δημ. Ηρακλείδης από την Αγιά, ο Βασ. Κούριας, γιατρός στην Αθήνα, από τα Αμπελάκια, ο Μ. Μητσιούλης από την Αθανάτη, ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου ‘’Βιέννη’’ στην Ομόνοια, κάποιος Νικόπουλος (;) και φυσικά ο Γιάννης Γάλλος. Η επιτροπή ζήτησε βοήθεια για την περιοχή από τον τότε πρόεδρο του Ε.Ε.Σ. Ιω. Ράλλη. Ο Ράλλης θα χορηγήσει υλικό χειρουργικής κλινικής για 20 κρεβάτια. Η επιτροπή προσπάθησε να μεταφέρει το υλικό, αλλά λόγω των συνθηκών, που επικρατούσαν, η μεταφορά ήταν αδύνατη. Ωστόσο αυτό το υλικό θα χρησιμοποιηθεί προσωρινά απ’ το ΕΑΜ, για να το παραλάβει ύστερα από την απελευθέρωση ο γιατρός της Αγιάς Λέων Καλλέργης, εκλεγμένος εθνικοσύμβουλος της Π.Ε.Ε.Α..
   Τα Δεκεμβριανά βρίσκουν το Γιάννη Γάλλο στην Αθανάτη και πάλι. Λίγο πριν όμως έλαβε χώρα και το ακόλουθο περιστατικό: στις 27 Νοέμβρη του ’44 με προτροπή του αρχηγού του Όρχου αυτοκινήτων αναλαμβάνει αποστολή για τη Λάρισα. Στην αποστολή αυτή γλίτωσε κατά τύχη, όταν το τζιπ στο οποίο επέβαινε, αφού πάτησε νάρκη με τον πίσω τροχό, εκτινάχτηκε μακριά και πέταξε μέσα σε χαντάκι τους τρεις συνεπιβαίνοντες, προτού τυλιχτεί στις φλόγες. Την επόμενη μέρα, Κυριακή, κηρύχτηκε ανακωχή.
   Ξαναγύρισε στην Αθήνα στο τέλος του ’44, στη θέση του ως επιμελητής στο Τζάνειο νοσοκομείο, προκειμένου να αφοσιωθεί ψυχή και σώματι στην ιατρική επιστήμη με την ελπίδα ότι ύστερα απ’ τη φυγή των Γερμανών η κατάσταση στη χώρα θα εξομαλυνόταν. Φρούδες ελπίδες όμως, γιατί τα σύννεφα του εμφυλίου άρχισαν ήδη να σκοτεινιάζουν επικίνδυνα τον ουρανό της τόσο πολύπαθης πατρίδας. Και ενώ συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο Τζάνειο και να διαπρέπει τόσο πάνω στην ειδικότητά του ως Μαιευτήρας – Γυναικολόγος, όσο και σε ζητήματα της γενικής ιατρικής, διακρίνεται όλο και πιο πολύ για την πραότητα και την ευγένεια του χαρακτήρα του, για την εργατικότητά του, για το ήθος και τα ανθρωπιστικά του ιδεώδη, πράγμα που έχει ως επακόλουθο την καταξίωσή του στην ιατρική επιστήμη, την αναγνώριση και την εκτίμηση της προσφοράς του απ’ όλους, όσους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν επαφή μαζί του. Ωστόσο μια οικογενειακή τραγωδία ήρθε να σκιάσει τη ζωή του, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ανέκοψε την πορεία του στην επιστήμη ούτε και ανέστειλε στο ελάχιστο την ανθρωπιστική του δράση και προσφορά. Στις 2 Μαΐου του 1945 ο πεθερός του στρατηγός Εμ. Κόττης στην τραγωδία του ναυαγίου του Σπερχειού έχασε τη ζωή του, όταν πήγαινε στη Σύρο για να δει τον πατέρα του εκείνο το Πάσχα. Στη μνήμη του πεθερού του ο Γιάννης έδωσε και το όνομά στον πρωτότοκο γιό του, το Μανόλη Γάλλο, Μαιευτήρα - Γυναικολόγο σήμερα στην Καλλιθέα, ενώ Δανιήλ ονόμασε το δευτερότοκο γιο του, κτηνίατρο σήμερα, επίσης στην Καλλιθέα. Απ’ τα δυο παιδιά του ήρθαν στον κόσμο έξι εγγόνια: Ειρήνη, Ηρώ, Γιάννης και Στράτος από τον Εμμανουήλ, Ειρήνη και Γιάννης απ’ το Δανιήλ.


Η «κλινικούλα» του – ο εμφύλιος πόλεμος


Φωτογραφία Μανόλη Γάλλου

   Με τη λήξη του 1945 τελειώνει και η θητεία του στο Τζάνειο νοσοκομείο, οπότε και αποφασίζει να δημιουργήσει δική του γυναικολογική κλινική στην Καλλιθέα Αττικής και, για να βρίσκεται πιο κοντά στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, φεύγει από την κατοικία του στο Κολωνάκι και εγκαθίσταται στη μονοκατοικία του στην Καλλιθέα, στην πόλη δηλαδή που μένει πλέον μόνιμα με την οικογένειά του και που έμελε να την υπηρετήσει αργότερα ως δήμαρχος, κι όχι μόνο, επί σειρά δεκαετιών. Η ‘’κλινικούλα’’ του, όπως την αποκαλούσε ο ίδιος, λειτούργησε στην οδό Εσπερίδων 123 μέχρι το 1955, οπότε και μεταφέρθηκε στην οδό Θησέως 162, όπου και λειτούργησε μέχρι που ήρθε η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967. Τότε ο ίδιος εξορίστηκε στη Γυάρο και η κλινική του έκλεισε οριστικά.
   Η «κλινικούλα», αν και γυναικολογική, δεχόταν και θεράπευε ασθενείς σχεδόν από κάθε είδους αρρώστια. Η επιστημονική και η ανθρωπιστική εμβέλεια του γιατρού Γιάννη Γάλλου ήταν τόσο μεγάλη, ώστε να συνεργάζεται με απόλυτη επιτυχία με γιατρούς διάφορων ειδικοτήτων από διάφορα νοσηλευτικά ιδρύματα σε μια σχέση αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης πάνω στο ιατρικό λειτούργημα. Κι ο Γιάννης την ιατρική πρώτα ως λειτούργημα την είδε, κι ύστερα ως επάγγελμα. Σεβάστηκε και τίμησε, όσο ελάχιστοι, τον όρκο που έδωσε στον Ιπποκράτη, και πιστός στα ιδεώδη του αφιέρωσε τη ζωή του στον άνθρωπο που είχε την ανάγκη του, γιατί ο ίδιος ήταν πάνω απ’όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ, κι ύστερα γιατρός. Δε μπορούσε να βλέπει γυναίκες να πεθαίνουν πάνω στη γέννα, συνέπασχε με τον ασθενή, που έπεφτε στα χέρια του για οποιαδήποτε νόσο, για οποιοδήποτε λόγο. Έταξε την επιστήμη του και τη ζωή του ολάκερη στην απάλειψη της ανάγκης και πολύ νωρίς το όνομα Γιάννης Γάλλος ταυτίστηκε με την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Η φήμη του ξεπέρασε γοργά τα όρια της πόλης του, γι’ αυτό και έτρεχαν σ’ αυτόν ζητώντας βοήθεια άνθρωποι από κάθε γωνιά της Ελλάδας, κυρίως όμως Θεσσαλοί, Λαρισαίοι, Αγιώτες και ειδικά Αθανατιώτες. Πολλοί απ’ αυτούς ζητούσαν τη βοήθειά του όχι μόνο για θέματα ιατρικής φύσης, αλλά και για κάθε τους πρόβλημα! Κι όλοι τους έβρισκαν αρωγή μέσα στα πλαίσια, βέβαια, του εφικτού και του ρεαλιστικού. Κι αυτό ασφαλώς μπορούν να το διαβεβαιώσουν οι χιλιάδες συνάνθρωποί μας, που πάνω στην πίεση της ανάγκης χτύπησαν την πόρτα των ανθρωπιστικών του συναισθημάτων. Κι ο καθένας έτρεχε με τη βεβαιότητα ότι κάτω από την αγαθοεργή σκέπη του Γιάννη Γάλλου υπάρχει και για τον ίδιο μια θέση.
   Αξίζει να σημειωθεί ότι και στη διάρκεια του εμφυλίου επιστρατεύτηκε άλλες δυο φορές, προκειμένου να προσφέρει τις υπηρεσίες του ως ιατρός. Η πρώτη ήταν το 1947. Έφυγε όμως αμέσως ως πλεονάζων. Η δεύτερη ήταν το 1948 στο 48ο τάγμα πεζικού στο Αμύνταιο, όπου και παρέμεινε επί 10 μήνες και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο 402 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, όπου και έμεινε ως τη λήξη του εμφυλίου το 1949. Συνολικά μέτρησε 5 επιστρατεύσεις μέσα στη δίνη του Β’ παγκοσμίου, του Ελληνοϊταλικού πολέμου, της Γερμανικής κατοχής, του επάρατου εμφυλίου. Αργότερα βέβαια έλαβε και τιμητικές διακρίσεις για τη δράση του εναντίον των κατακτητών και για την προσφορά του στη γαλανή πατρίδα! Απ’ τη γαλανή όμως αυτή πατρίδα έμελε να ζήσει και απηνείς διώξεις «δι’ αντεθνικήν δράσιν, διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» και διότι, σύμφωνα με την κρίση των τότε κρατούντων, έκαμε το εγκληματικό λάθος να ενταχθεί στην Αριστερά παράταξη!


 

Ο γιατρός Γιάννης Γάλλος (φωτ. Μ. Γάλλου)
..................................................................................

   Το ότι θεώρησε την ιατρική ως λειτούργημα είναι τοις πάσι γνωστό. Το ότι επίσης επιδόθηκε στην επιστήμη του και αποδείχτηκε πέρα για πέρα αδωροδόκητος είναι τοις πάσι ομολογημένο. Το ότι βοήθησε ασθενείς του εντελώς αφιλοκερδώς το επιβεβαιώνει η ίδια η πραγματικότητα. Το ότι όμως θεώρησε την πολιτική ως το ύψιστο λειτούργημα του ανθρώπου και με την έννοια αυτή την υπηρέτησε πιστά και υπεύθυνα δια βίου, και το ότι κατανόησε όσο ελάχιστοι το βάθος και το πλάτος της έννοιας πολίτης, αυτό είναι που πρέπει να μείνει στην ιστορία. Το περίεργο με αυτόν το μεγάλο οραματιστή είναι ότι, ενώ γεννήθηκε και γαλουχήθηκε μέσα σε οικογένεια δημοκρατική συντηρητική και παρόλο, που με το γάμο του έσμιξε επίσης με οικογένεια και με κύκλους συντηρητικούς, οι προοδευτικές ιδέες του, η σκέψη κι η φιλοσοφία του, καθώς και η εν γένει ανθρωπιστική του προσέγγισή τον ώθησαν να ενταχθεί στο χώρο της Αριστεράς και μέσα απ’ αυτό το χώρο να επιδιώξει την πραγμάτωση της πολιτικής του πρακτικής και την υλοποίηση των οραμάτων του.


   
Ο Γιάννης Γάλλος στην Αθανάτη με χωριανούς του. Δεξιά ο ανηψιός του Δανιήλ Κλ. Γάλλος (φωτ. αρχ. Ν.Τ.)
.............................................................................


Η δράση του ως πολιτευτής της Αριστεράς
   Ζώντας μέσα στην Αθήνα καθώς ανέτειλε η ζοφερή εκείνη δεκαετία του ’50, δεκαετία κατά την οποία η πατρίδα μας πάσκιζε πάνω στα ερείπιά της, με τις Αμερικανικές ενέσεις του σχεδίου Μάρσαλ, να επουλώνει τις πληγές της από την Κατοχή, τις εκτελέσεις, την πείνα και τον εμφύλιο, βίωνε μέρα με τη μέρα την όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, κοινωνική, οικονομική και πολιτική κι οσμίζονταν όσο ελάχιστοι στη χώρα μας τον πόνο και τη δυστυχία ενός λαού ολόκληρου. Είναι γνωστό ότι από τον εμφύλιο νικήτρια αναδείχτηκε η δεξιά παράταξη. Καλώς ή κακώς αυτό θα το κρίνει στην ώρα της, αδέκαστα η Ιστορία κι όχι εμείς. Ως νικήτρια λοιπόν η παράταξη αυτή έσπευσε να επιβάλλει τη δική της πολιτική χωρίζοντας τους «υγιείς» από τα «μιάσματα» σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τους «εθνικόφρονας πολίτας» και να τους προφυλάξει απ’ τους «προδότας του Έθνους». Ο εθνικός πλούτος δεν επαρκεί για όλους. Η πολιτική πρακτική που εφαρμόζεται είναι: ‘’αραιά τα σκόρδα, χοντρά τα κεφάλια’’. Η αγάπη και η φροντίδα της πατρίδος πρέπει να δίνεται στους ‘Ελληνας, στους εθνικόφρονας, σ αυτούς που υπάκουσαν στο Βασιλιά και δε σήκωσαν όπλα εναντίον του Έθνους. Αυτοί είναι οι άξιοι, οι αγνοί πατριώτες, οι ικανοί. Αυτοί δικαιούνται τα προνόμια, την περίθαλψη, τη στήριξη. Οι «ανθέλληνες κομμουνισταί και οι συνοδοιπόροι των», οι αριστεροί, είναι επικίνδυνοι για την ασφάλεια της χώρας. Δε χωρούν να πατούν το άγιο χώμα της πατρίδας. Καλό είναι να φύγουν για κάποια παγωμένη Γερμανική φάμπρικα, ή για κάποια στοά στο Βέλγιο ή ακόμα ν’ αναζητήσουν την τύχη τους μακριά, στην Αυστραλία, στον Καναδά ή όπου αλλού τους έβγαζε η μοίρα τους, προκειμένου να γνωρίσουν το τι εστί καπιταλισμός! Το κακό όμως είναι πως την ίδια σχεδόν αντιμετώπιση είχαν από το καθεστώς κι αρκετοί χαρακτηρισμένοι ως εθνικόφρονες η και οι θεωρούμενοι κεντρώοι, εφόσον η ηθική τους αντίσταση δεν τους επέτρεπε ν’ αφομοιωθούν με το σύστημα.
   Καραβιές λοιπόν οι μετανάστες φεύγουν με την ελπίδα να δουν άσπρη μέρα και να βοηθήσουν έτσι και τις φαμίλιες τους. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 ως τα μισά της δεκαετίας του ’60 μανάδες, αδερφές και σύζυγοι ξεπροβοδούν η καθεμιά το δικό της μετανάστη σε κάποιο σταθμό ή λιμάνι την ώρα που παίρνει το τρένο ή το καράβι, που θα τον βγάλει στην τύχη του. Όσοι «ανεπιθύμητοι» δεν εννοούν να ξενιτευτούν, θα ζουν υπό επιτήρηση και θα κρίνονται απ’ την αστυνομία κι απ’ τα κατά τόπους «στελέχη» αν πρέπει ή δεν πρέπει να παίρνουν μεροκάματο απ’ την πατρίδα. Ο χωροφύλακας λειτουργεί ως κράτος εν κράτει, κι ο ‘’εντεταλμένος’’ παρακολουθεί άγρυπνος φρουρός του Έθνους! Ο φόβος και η καχυποψία δηλητηριάζουν τις σχέσεις των πολιτών μέσα σε μια πολιτεία, όπου οι κρατούντες με περίσσια υποκριτική ηθική και εντελώς κάλπικη ιδεολογία σπεύδουν να επιβάλλουν στη νέα γενιά το αξιακό τους σύστημα βαφτίζοντάς το βόλεμα του ημετερισμού εθνικό ιδεώδες και το σφετερισμό του εθνικού πλούτου αρετή. Αυτά και πολλά άλλα. Βέβαια, κανείς δε μπορεί να ξέρει τι θα συνέβαινε αν νικήτρια αναδεικνυόταν η Αριστερά. Αν δηλαδή τα πράγματα θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα, εναπόκειται κι αυτό στην κρίση της Ιστορίας.
   Το Παλάτι έχοντας κηρύξει παράνομο και εγκληματικό το Κ.Κ.Ε., απλώνει την ευλογία του πάνω στα συντηρητικά κόμματα, ενώ ανέχεται υπό όρους και αυστηρό έλεγχο το συνασπισμό της Ε.Δ.Α. (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), μέσα στον οποίο συνασπισμό βρίσκουν πολιτική στέγη και άλλα μικρότερα κόμματα αγωνιστικού χαρακτήρα και αριστερών προδιαγραφών. Η Ελλάδα οδεύει προς τις εθνικές εκλογές του 1958 με την αριστερά να δείχνει, παρά τις διώξεις που υφίσταται, ότι έχει «επικίνδυνα» υψηλό εκλογικό ρεύμα.
   Μέσα λοιπόν σε αυτή την πολιτικοκοινωνική ατμόσφαιρα το πολιτικό αισθητήριο του Γ. Γάλλου τον καλεί να πολιτευτεί στο Νομό Λάρισας με το «Δημοκρατικό κόμμα εργαζόμενου λαού» υπό τη σημαία της ευρύτερης αριστεράς, προκειμένου να βοηθήσει τη δοκιμαζόμενη πατρίδα του. Στόχος της υποψηφιότητάς του από την πλευρά της ΕΔΑ, ήταν η προσπάθεια της παράταξης με την απήχηση του ονόματος του Γ. Γάλλου να καταλάβει και δεύτερη έδρα στο Νομό, πράγμα όμως που τελικά δεν έγινε. Κατέλαβε μία μόνον έδρα με το δικηγόρο Ηλία Σκυλλάκο, ενώ ο Γάλλος αποδοκιμάστηκε πολιτικά ακόμα και μέσα στο ίδιο το χωριό του, στο χωριό όπου διατηρούσε συγγενείς, φίλους, γνωστούς, ανθρώπους που βοήθησε κι ευεργέτησε. Και μπορεί η αριστερά σ ‘ αυτές τις εκλογές να κατέλαβε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ίδιος όμως αντιμετώπισε άρνηση και διώξεις, προπηλακισμούς, απειλές ακόμα και κατά της ζωής του, τόσο από απ’ το καθεστώς, όσο και κι από ανθρώπους του χωριού του, τους οποίους συμπαραστάθηκε τόσο πολύ, όταν χτύπησαν την πόρτα και του ζήτησαν τη βοήθειά του.



Ο Ι. Γάλλος κατά την προεκλογική του εκστρατεία στις αρχές της δεκαετίας του 1960 (αρχείο Δ. Γάλλου – από την έκδοση «Καλλιθέα – Όψεις και Ιστορίες»).
..............................................................................

   Δοκίμασε καλά φαίνεται με το βάπτισμα του πυρός στην πολιτική ποια είναι η μοίρα του ευεργέτη και του πολιτικού που οραματίζεται και στοχεύει στη συνένωση των δημοκρατικών δυνάμεων πάνω στις βασικές αρχές της δημοκρατίας: ισοπολιτεία, ισηγορία, ισονομία, αξιοκρατία. Φαίνεται πως αυτές οι αρχές υπάρχουν στη θεωρία για τη ρητορική των κομμάτων και μόνο. Αντίθετα για το Γ. Γάλλο ήταν η πολιτική του φιλοσοφία μέχρι το τέλος της ζωής του. Έβλεπε τις κομματικές παρατάξεις συγκοινωνούντα μεταξύ τους δοχεία, και προσδοκούσε μέσα από μια τέτοια ροή να βγουν στην επιφάνεια όλοι οι από πεποίθηση δημοκράτες, διότι μόνο σ αυτούς πίστευε και σ’ αυτούς αφιέρωσε τη ζωή του. Κι αγωνίστηκε με όσες δυνάμεις διέθετε, για να σπάσει τα κομματικά στεγανά και να συνενώσει τα δημοκρατικά στοιχεία όλων των παρατάξεων, πέρα και πάνω από σκοπιμότητες, καθώς διέκρινε καθαρά ότι οι αγνοί δημοκράτες δεν εντοπίζονται μόνο μέσα σε συγκεκριμένους κομματικούς σχηματισμούς, αλλά είναι διάσπαρτοι σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα της χώρας, αν και γνώριζε άριστα πως για τα ελληνικά δεδομένα μια τέτοια προσπάθεια καταντάει χίμαιρα.



Μπροστά στο ΙΑ’ Αστυνομικό Τμήμα (φωτ. Μανόλη Γάλλου)
...............................................................................

   Ωστόσο στις εθνικές εκλογές του ’61 λαμβάνει και πάλι μέρος και κατεβαίνει υποψήφιος με το ίδιο ψηφοδέλτιο. Είναι οι εκλογές, τις οποίες ο Γ. Παπανδρέου χαρακτήρισε ως εκλογές « βίας και νοθείας» και εξαιτίας αυτών κήρυξε τον ανένδοτο αγώνα της Ενώσεως Κέντρου. Το τι αποκόμισε από αυτή την εκλογική αναμέτρηση θα το πει ο ίδιος στην οικογένειά του και στον κύκλο του, όταν κατάφερε να ξαναγυρίσει σώος στην Αθήνα, αφού χρειάστηκε να περάσει δια πυρός και σιδήρου: «Το μόνο που κερδίσαμε είναι ότι γυρίσαμε ζωντανοί» θα δηλώσει. Τα νωπά ακόμα πάθη του εμφυλίου, οι δυσμενείς προκαταλήψεις, ο κομματικός στρουθοκαμηλισμός και ο άκρατος πολιτικός αμοραλισμός της εποχής εκείνης οδήγησαν πολλούς παρακρατικούς και την αστυνομία σε μια άνευ προηγουμένου δίωξη των αριστερών. Από μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν από κοντά τα γεγονότα μαθαίνουμε ότι ο Γ. Γάλλος προπηλακίστηκε και απειλήθηκε σκαιότατα, όταν θέλησε να μιλήσει στους ψηφοφόρους του στην πλατεία του Αγίου Νικολάου στην Αθανάτη. Τελικά προστατεύτηκε και από δεξιούς συγχωριανούς του, οι οποίοι, προς τιμή τους, πρόταξαν την ηθική τους αντίσταση απέναντι στους εξαγριωμένους ομοϊδεάτες τους και τού συνέστησαν να εκφωνήσει το λόγο του μπροστά στο πατρικό του σπίτι! Αξίζει στο σημείο αυτό να γίνει ειδική μνεία για το Γρηγόρη Γουργιώτη , ο οποίος, αν και ακραιφνής δεξιός, έδειξε την ηθική του πυγμή και προστάτεψε το Γιάννη Γάλλο από το μένος ορισμένων θερμοκέφαλων συγχωριανών του, φυσικά και της αστυνομίας. Οποία πολιτική εξαθλίωση! Αλλά, σαν να μην έφταναν αυτά, είχε να αντιμετωπίσει ακόμα και ενέδρα κατά της ζωής του στην περιοχή «Ανοιξιάτικα» στο δρόμο Αγιάς – Αθανάτης. Και στην ενέδρα αυτή πάλι δεξιοί έσπευσαν να τον προστατέψουν απ’ τους επίδοξους δολοφόνους, οι οποίοι λειτουργούσαν κατ’ εντολή παρακρατικών ομάδων. Κι ήταν κι αυτό ένα δείγμα ότι εκείνοι που έχουν μέσα τους ανθρωπιά και αρχές, μπορούν να ορθώσουν γενναία το ηθικό τους ανάστημα απέναντι στις στενοκέφαλες κομματικές προκαταλήψεις και σκοπιμότητες. Τα γεγονότα αυτά επιβεβαιώνονται από ανθρώπους διαφορετικών πολιτικών παρατάξεων που προτίμησαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους. Και από σεβασμό στη δεοντολογία κρατώ επίσης την ανωνυμία ανθρώπων που ομολόγησαν ότι δέχτηκαν πιέσεις από την Αστυνομία για την ενέδρα εναντίον του. Είναι άνθρωποι και από την Αθανάτη και από τη Σωτηρίτσα και προς τιμή τους δεν υπάκουσαν.





Ο Γιάννης Γάλλος με τη γυναίκα του Ειρήνη έξω από το πατρικό του στην Αθανάτη . Στη διπλανή πόρτα εικονίζονται ο αδερφός του Βασίλης με τη σύζυγό του. Είναι το σημείο όπου ο Γ. Γάλλος αναγκάστηκε να εκφωνήσει την προεκλογική του ομιλία ύστερα από τις οχλήσεις που δέχτηκε. (φωτ. αρχ. Ν.Τ.)
..............................................................................

    Παιδάκια εννιάχρονα είμαστε τότε, όταν ακούγαμε στις γειτονιές από διάφορα στόματα τη φτηνή εκείνη ενοχική δικαιολόγηση της άρνησης με την ταυτόχρονη επίφαση «νομιμοφροσύνης» : «Η Γιάνντς η Γάλλους είνι καλός, του κόμμα τ’ δεν είνι καλό’’. Το τι ήταν όμως ο ίδιος και τι ήταν το κόμμα του, το αφήνουμε και πάλι να το κρίνει ο αδέκαστος κριτής που λέγεται Ιστορία. Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μου οι φράσεις αυτές, παρά τις τόσες δεκαετίες που έχουν παρέλθει από τότε. Κι ως τότε τον ήξερα μόνο από ακοή, δεν είχα δει το πρόσωπό του ούτε από μακριά. Έμελε όμως κι εγώ να ζητήσω τη βοήθειά του και να τον γνωρίσω στις αρχές του 1972. Αλλά ο ίδιος δεν πτοήθηκε μπροστά σε κανενός είδους απειλές. Και δεν πτοήθηκε, γιατί στόχος της ζωής του ήταν πάντα η ευρύτερη δυνατή συνένωση των δημοκρατικών δυνάμεων, δεδομένου ότι η πολιτική του ήταν να ενώσει τους Έλληνες και όχι να συμβάλλει στη διαιώνιση του διχασμού. Και παρόλο που ήξερε το τι θα αντιμετωπίσει, δοκίμασε ξανά την υποψηφιότητα του με τον ίδιο κομματικό φορέα στις εκλογές του Νοέμβρη του 1963. Και πάλι αποδοκιμάστηκε, και πάλι διώχτηκε και πάλι εισέπραξε από καθεστώς και λαό τα εύσημα για τον τιτάνιο αγώνα του για την εξυγίανση της πολιτικής ζωής και την υποστήριξη της δημοκρατίας πιστός πάντα στα ανθρωπιστικά του ιδεώδη. Κι όμως, αν αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο ασυμβίβαστος ανθρωπιστής, δεχόταν να ζητήσει την ψήφο του λαού φιλοξενούμενος στη λίστα του ψηφοδελτίου κάποιου απ’ τα κόμματα εξουσίας, τότε δεν θα μιλούσαμε μόνο για ‘’1011 παιδιά’’ (οι Αθανατιώτες γνωρίζουν πολύ καλά ποια ιστορία κουβαλάει πάνω της αυτή η φράση), αλλά για δεκάδες χιλιάδες έντεκα παιδιά! Τις αρχές του όμως και τα πιστεύω του δεν τα πρόδωσε ποτέ, δε λιγοψύχησε, δε δελεάστηκε από καμιά υπόσχεση ή λάμψη εξουσίας, δεν εξαγοράστηκε, δεν ‘’πούλησε’’ αυτό που δεν πουλιέται. Αλλά ήταν ο Γ. Γάλλος! Δεν ήταν ο κάθε τυχαίος καιροσκόπος που χρησιμοποιεί την πολιτική ως το εφαλτήριο της προσωπικής του αναρρίχησης και του προσωπικού του πλουτισμού. Ήταν ο Γ. Γάλλος που με την πολιτική συμπεριφορά και δράση έκανε τ’ όνομά του συνώνυμο με την ύψιστη λειτουργία του πολίτη.


ΜΕΡΟΣ Β

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Ο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΑΝΔΡΙΤΣΙΟΣ

Ο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΑΝΔΡΙΤΣΙΟΣ



   O Βασίλης Ανδρίτσιος, καταγόμενος  από την Μελίβοια είναι ο δεύτερος που τραγούδησε και το τραγούδι του γράφηκε σε δίσκο, αφού πρώτος ήταν ο παππούς του, Στέφανος Ανδρίτσιος, που ηχογράφησε τραγούδι στην Αμερική το 1927 περίπου, και έστειλε τον δίσκο γραμμοφώνου στο χωριό μας.

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

ΓΙΑΝΝΟΥΛΕΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ - ΡΙΖΟΥΛΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΓΙΑΝΝΟΥΛΕΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ - ΡΙΖΟΥΛΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΠΟΛΙΤΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΙ ΜΕΛΙΒΟΙΩΤΕΣ


Ύστερα από αίτηση 55 Μελιβοιωτών στο Δήμο Αγιάς καλούμε το Δήμαρχο Αντώνη Γκουντάρα όπως εγκρίνει και υπογράψει την κάτωθι απόφαση:


Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

ΓΙΑ ΑΡΧΗΓΟ ΠΑΣΟΚ 18-03-2012

ΕΚΛΟΓΕΣ 
................................................................................
ΤΟ VIDEO ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ  
ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ 
https://www.youtube.com/watch?v=_5rH2L-1Gdc
................................................................................



Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΑΥΡΟ

ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΑΛΔΑΣ

     Η ετικέτα  "Πρόσωπα και γεγονότα" είναι μια νέα σελίδα που θα καταγράφει γεγονότα για ξεχωριστά άτομα χωριανών μας ή και φίλων του χωριού μας.
    Κάθε ένας θα έχει τη σελίδα του.
    Κάθε ένας έχει τα δικά του ενδειαφέροντα και ειδικά προσόντα που δεν διαθέτει τα ίδια κανείς άλλος, μόνο παραπλήσια.
   Πρώτος που γράφηκε είναι ο Νίκος Γ. Τσαρούχας με τα "αποκριάτικα"
  Μην ξεχάσω να σας πω ότι ένα από αυτά τα πρόσωπα είμαι και ίδιος που τα αναρτώ γιατί όλους μας αρέσουν, έτσι, όπως είναι, αυθεντικά, και αν κάτι δεν μας αρέσει το σβήνουμε, δικά μας είναι.

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΩΝ ΜΟΪΚΑΝΩΝ

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΩΝ ΜΟΪΚΑΝΩΝ

Χρήστος: Έχεις την κάμερα;
Ν.: Ναι κατά τύχη, γιατί;
Χρήστος: Έλα να πάρεις ένα γεγονός.
Ηλίας: Βάλε  τον τίτλο...  "ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΩΝ ΜΟΪΚΑΝΩΝ"


Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

ΟΙ ΜΕΛΙΒΟΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΚΟΜΕΝΟΓΙΟΡΤΗΣ

e mail: nikostsintsirakos@yahoo.gr

ΟΙ ΜΕΛΙΒΟΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ "ΓΚΟΜΕΝΟΓΙΟΡΤΗΣ"



   Έστησαν τον πάγκο της λαϊκής αγοράς στο διαμέρισμά τους, και έβγαλαν τις φωτογραφίες αυτές από την μία πλευρά, ενώ υπάρχει και η άλλη πλευρά με φωτογραφίες που θα τοποθετηθούν αργότερα. Αυτοί πωλούσαν ενώ οι άλλες από την άλλη πλευρά αγόραζαν, έπαιζαν το παιχνίδι: "ο λαϊκαντζής και οι κυρίες της λαϊκής"
Στη φωτογραφία: Μπουζούκης Αλέξης, Τσιγάρης Ρίζος, Μπεϊνάς Αντώνης, Ντακούλας Γιάννης, Τσιγάρης Τάκης.

Ερώτηση:
Ποιος είχε αυτή την ιδέα;
Το αποτέλεσμα σε λίγες μέρες.

15-03-2012  4.19΄
   Εκείνη τη νύχτα ένας Μελιβοιώτης έφαγε πολύ ξύλο από μια φίλη του και για να θυμάται αυτή τη μέρα, του έμεινε στο πρόσωπό του ένα σημάδι από το νύχι του χεριού της, που είναι ευδιάκριτο από αρκετά μεγάλη απόσταση, πόσο μάλον από κοντά. Θα το δείτε και σεις, αρκεί να το θυμηθείτε και να το παρατηρήσετε, γιατί το είδα (σημάδι), αλλά δεν γνώριζα από που το είχε... τώρα ξέρουμε.





Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΜΕΛΙΒΟΙΑΣ- ΓΙΟΡΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ- ΧΟΡΟΣ 2012

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΜΕΛΙΒΟΙΑΣ- ΓΙΟΡΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ- ΧΟΡΟΣ 08-03-2012
ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ "ΦΑΝΗΣ" ΜΕΛΙΒΟΙΑΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
email:nikostsintsirakos@yahoo.gr